İki sabah, iki akşam ve dört gece nöbetinden sonra dün akşam altıda dünyayla tüm bağımı kopararak 12 saat uyuduktan sonra sakin sakin kahvaltımı yapıp ders çalışmak üzere kütüphaneye geldim. Aslında hasta güvenliği dersi için yazmam gereken makalenin kaynaklarını okumam gerekiyor fakat stajda yaşadıklarımı aklımın ve kalbimin süzgecinden geçirerek rafa kaldırmadan başka bir konuya odaklanmam mümkün olmayacak. Bir ebelik öğrencisinin staj deneyimleri ve mesleğiyle ilgili yazdıklarına ayıracak vaktim var derseniz, doğru yerdesiniz.
Üçüncü senemi bitirmek üzereyim ama şu an staj yaptığım hastanede ikinci haftamı yeni doldurdum. Biraz fikir vermesi için söze, stajlarımızın nasıl ayarlandığından bahsederek başlıyorum. Üniversite, farklı hastanelerde çalışarak farklı hizmet seviyelerini* deneyimlememiz için eğitimimiz boyunca üç ayrı hastanede staj yapmamızı uygun görmüş. Hangi stajımızın hangi hastanede olacağı okula başladığımız ilk aylarda kararlaştırılmıştı. Bu hastanede beş hafta doğumhane ve sonrasında beş hafta anne-bebek biriminde staj yapacağım.
Staj döneminde haftada 40 saat vardiyalı çalışıyoruz. Her gün başka bir kadının, ailenin hikayesine şahit oluyor, doğumlarına eşlik ediyoruz. Maalesef özellikle bu hastanede şahit olduğum doğumlar beni çok yıpratıyor. Kadınlar şahane, güçlerine hayran kalmamak elde değil. Fakat burada rutinleşmiş uygulamalar bu doğumları, en azından benim gözümde, hazmedilmesi gereken birer travmaya dönüştürüyor.
Ben doğumun nasıl olabileceğine doğumevinde** şahit oldum. Vajinal muayeneler olmadan, rahme baskı yapılmadan, kesi atılmadan, suni sancı verilmeden; kadının kendi bedeni ve bebeğiyle işbirliği içinde bebeğini doğurup nasıl bir aşk yaşadığına tanıklık ettim. Bunun üzerine okudum, kadınların hikayelerini dinledim, başkalarıyla konuştum… Üniversitede sınıf arkadaşlarım ve hocalarımla bu rutinlerin aslında kanıta dayalı olmadığını ve yarardan çok zarar getirdiğini tartışıyoruz. Yaptığımız her müdahelenin yan etkileri var ve bu yan etkiler, ancak bu müdahalede bulunmadığımızda yaşanacak sıkıntıdan daha azsa meşruiyet kazanıyor.
O kadar müdahalede bulunduktan sonra, bebek doğalı daha bir saat olmamışken ebelerin kendilerini haklı çıkarma çabasıyla neyi neden yaptıklarını detaylı bir şekilde tekrar tekrar anlatmaları… Anne ve babanın tek arzusu bebekleriyle tanışmak iken bu anları bile kendi ihtiyaçlarını tatmin etmek üzere mahvetmek ve bunun farkında bile olmamaları… Aklım havsalam almıyor.
Doğumdan sonra akıldaki soru işaretlerini gidermek, doğum üzerine konuşmak birçok kadına/aileye iyi gelebiliyor, evet ama bunun için daha doğru bir zamanı beklemek bizim sorumluluğumuzda. Üzerine konuşulacak bir şey varsa ertesi gün anne-bebek biriminde aileyi ziyaret edebiliriz. Sükutun altın olduğu anlarda kendimizi geri çekmek o kadar da zor olmamalı.
Bizim üçüncü senemizde olmamıza rağmen ne kadar az deneyimimiz olduğunu görüp bundan şikayet ederken bize bir şeyler öğretmeye pek hevesli olmamaları da özellikle bu hastanede beni yoran başka bir sorun. Neredeyse her gün eğitimimizin başka bir boyutuna hayret edip, eleştirip, bizim mezun olduğumuzda hastanede çalışacak yeterlikte olmayacağımızı dillendirip mesleğin geleceğine karalar bağlarken bize kan almayı bile göstermediklerinde tam olarak şikayet ettikleri geleceğe hazırlık yapıyorlar. Bütün bu şikayetlerin bizim daha iyi bir ebe olmamıza hiçbir katkısı olmuyor. Sorunun çözümü de biz öğrencilerde değil; müfredatı, stajların ne zaman nerede yapılacağını biz belirlemedik.
Bize mesleği öğretmeye erinirken eğitimimizden yakınmaktan geri durmayan deneyemli meslektaşlarımla doğumun nasıl olabileceğiyle ilgili bir tartışmaya girmenin bir faydası olur mu kestiremiyorum. Doğumevinde de staj yaptığımı söylediğimde ilk tepkileri ‘oraya belli kadınlar gidiyor, buraya her türlü riskli hamilelikler, doğumdan haberi olmayanlar geliyor, ikisini karşılaştırma’ oluyor. Oysa bebeğin ilk muayenesi için bir saat bile beklememelerinin tek nedeni alışkanlıkları ve doğumhane kültürleri, bunun ne oraya gelen kadınlarla ne de sağlıkla alakası var.
Mezun olduğumda kendimi ne kadar donanımlı ve hazır hissedeceğimi kestiremiyorum ama bu hastanede çalışmak istemeyeceğime eminim. Ben böyle bir ebelik hizmeti vermek istemiyorum.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder